Satin Sheets Romance
Series: The Castillione Empire VII
BY NIMFA BECK
THE BEST OF ME
Nagmamadaling umakyat ng hagdan si Victoria papunta sa silid ni Marco. Hindi niya na tinapos ang huling subject sa school. She was supposed to meet Marco at lunch pero hindi niya ito nakita.
Nang masalubong niya si Noel na classmate ni Marco sa doctorate school ay sinabi nito na umuwi si Marco dahil nakatanggap ng telegrama na pinadidiretso nito sa school.
Kinabahan siya doon kaya agad siyang bumalik sa classroom niya at kinuha ang mga gamit niya. She didn’t feel good about this.
Series: The Castillione Empire VII
BY NIMFA BECK
THE BEST OF ME
Nagmamadaling umakyat ng hagdan si Victoria papunta sa silid ni Marco. Hindi niya na tinapos ang huling subject sa school. She was supposed to meet Marco at lunch pero hindi niya ito nakita.
Nang masalubong niya si Noel na classmate ni Marco sa doctorate school ay sinabi nito na umuwi si Marco dahil nakatanggap ng telegrama na pinadidiretso nito sa school.
Kinabahan siya doon kaya agad siyang bumalik sa classroom niya at kinuha ang mga gamit niya. She didn’t feel good about this.
Two months ago on Marco’s twenty sixth birthday ay nagsabi ito sa kanya na ipinagpaliban lang nito ang pag-alis dahil ayaw siyang iwan agad.
But he seemed to be happy staying na hindi niya iniisip na nagpaplanopa itong umalis. Until the last few days that he felt restless. Minsan ay inaabutan niya itong nagsisigarilyo sa terasa. And Marco wasn’t a smoker.
Itinulak niya pabukas ang pinto ng silid nito. She didn’t even knock. And she was right, dalawang malalaking maleta ang nasa kama at nag-i-empake ito.
He wasn’t in a hurry though. He was taking his time in folding his clothes. Nakaupo ito sa kabilang gilid ng kama at nasa tabi ang mga naka hanger pa na damit. Isa-isa nito iyong tinutupi.
Tiningnan siya nito at ngumiti pero hindi iyon umabot sa mata nito. She sat at the edge of the bed facing him and helped him fold the clothes silently.
“Gusto mo bang tawagin ko si Korina para tumulong magtupi?”
“No, please. I want the privacy.”
“Gusto mong iwan kita?”
“No, please, stay.”
Natuwa siya na hindi siya nito gustong isama sa listahan ng hihingan nito ng privacy. “Alam ba ni papa na aalis ka?” mahina niyang tanong.
Pinilipilit niyang huwag umiyak. Si Rodrigo ay kasalukuyang nasa Guam para sa isang business conference. Come to think of it, lately ay hindi na sumasama si Marco sa mga business meeting ng papa niya. Samantalang hawak na nito ang negosyo nila ngayon. Isinasabay ni Marco ang pag-aaral at ang paghawak sa negosyo ni Rodrigo Fuentez. Even the trip to Guam should be with Marco pero nagpa-iwan ito.
“Tulad mo, nabanggit ko sa kanya na aalis ako sa gabi ng ika-twenty sixth birthday ko. But I didn’t left, so I told him it would be anytime.”
Tumango siya. Hindi niya mapigilang mamasa ang mga mata. “Hindi ka na babalik? Bakit biglaan?”
“I need to show myself in there. They are after my parents now. Tingin nila ay niloloko sila ng mama at papa ko na darating ako para pakasalan si Celeste.”
Hindi niya alam ang parteng iyon ng kuwento. “Sinong sila?”
“Iyong mga pumatay sa mga kapatid ko.”
“Kamag-anak sila ni Celeste?”
“Papa ni Celeste.”
She was shocked. “How could you marry that woman then?”
“It’s long story.”
“Bakit hindi sila hinuhuli?”
“Money.” Tuloy lang ito sa pagtutupi ng mga damit. He was buying time to linger, alam niya iyon.
“Pero may pera din kayo!”
He swallowed. “The Anacletos and Madrigals gained loyal friends over the century because they are paying the crowd. But they were killing even the Castilliones friends. We were left with nothing but our money. No one wants to make friends with us because of that. They knew what would happen to them. At ang lahat ng tao sa mundong ito ay takot mamatay at gustong magkapera. Nababayaran ang loyalty.”
“Mayaman na pala sila dahil may pambayad sila sa mga tao para gawin ang mga gusto nila. Bakit hindi pa nila kayo lubayan?”
“Because however much money is that, what they have is still nothing compared to what we have.”
“At iniisip nila na ang mga bagay na mayroon kayo ay dapat na kanila?”
“Exactly.”
“Iyon ba ang totoo?”
He chuckled sarcastically. “I don’t know.”
“You are going home to save your parents?”
“Yes.”
Tinitigan niya ito. “Bakit hindi na lang din kayo magbayad ng taong mananakot man lang sa kanila para lubayan nila kayo?”
“Like what I said, we don’t have loyal friends. Lahat ng babayaran namin ay kaya nilang tapatan o higitan just to gain the loyalty of those people. At ilan na lang kami, sila ay marami pa. We don’t stand a chance for now.”
She swallowed. “Kung baga sa giyera, you are outnumbered.”
“That’s right.” Nangiti ito sa kauna-unahang pagkakataon. “They just plan and decided on what to do over the years. I think this is the most brilliant idea they’d come up with for so long.”
“And ubusin ang lahi ninyo at ipakasal ang natitira sa isang madrigal? Para kapag naging mag-asawa kayo ay hahatiin ang lahat ng mayroon ka para mapunta ang kalahati sa asawa mo?”
Tinitigan siya nito at pinilit tumawa. “You are very bright.”
She was sad. There was no way in hell or in heaven that she would have him. Or he would die. Bakit ganoon? “Mag-iingat ka doon,” sabi niya na lang dito habang tinutulungan itong magtupi. Pinigil niyang pahirin ang luha pero pumatak iyon sa damit.
He lifted her chin. “Do not cry.”
“Ikakasal ka na ba agad?”
“No, not until I’m thirty one. Kailangan ko munang pamahalaan at pag-aralan ang mga negosyo namin. And I need to show myself to them. To meet Celeste and show to people that we became an item before we get married.”
“Liligawan mo siya?”
“Siguro ay iyon ang tawag dun.”
She didn’t stand a chance.
“And you my dear will marry Estefan when you turn twenty four.”
“When I turn twenty four, you are thirty one.”
Tumango ito at binitiwan ang baba niya.
“Can I write you a letter?”
“Surely.”
“Are you going to answer?”
“I’ll try my best.”
Parang mababaliw na sa kakaisip si Victoria. Ayaw niya itong umalis at ayaw niya itong magpakasal kay Celeste. Pero wala siyang magagawa. Kung siya rin ang nasa lugar nito ay gagawin niya ang lahat maisalba lang ang buhay ng mga magulang. Kahit mangahulugan iyon ng panghabang buhay niyang kalungkutan.
“Mami-miss kita.”
Huminto ito sa ginagawa at tinitigan siya.
“Mahal mo ba ako?” Aalis na naman ito. It should be okay to ask these things.
“I’ll always love you.”
“Hindi bilang kapatid, kung hindi bilang asawa.”
Ngumiti ito. “But you are not my wife dear.”
She sighed. “You know what I mean.”
He sighed, too.
“Kung wala si Celeste, mamahalin mo ba ako?”
Hinaplos nito ang pisngi niya. “I love you, nandiyan man o wala si Celeste. And if I have a choice. I would rather have you than her.”
Napangiti siya. Even if it wouldn’t happen, it made her feel better. “I love you, too. Even if I marry Estefan, I will still love you…”
But he seemed to be happy staying na hindi niya iniisip na nagpaplanopa itong umalis. Until the last few days that he felt restless. Minsan ay inaabutan niya itong nagsisigarilyo sa terasa. And Marco wasn’t a smoker.
Itinulak niya pabukas ang pinto ng silid nito. She didn’t even knock. And she was right, dalawang malalaking maleta ang nasa kama at nag-i-empake ito.
He wasn’t in a hurry though. He was taking his time in folding his clothes. Nakaupo ito sa kabilang gilid ng kama at nasa tabi ang mga naka hanger pa na damit. Isa-isa nito iyong tinutupi.
Tiningnan siya nito at ngumiti pero hindi iyon umabot sa mata nito. She sat at the edge of the bed facing him and helped him fold the clothes silently.
“Gusto mo bang tawagin ko si Korina para tumulong magtupi?”
“No, please. I want the privacy.”
“Gusto mong iwan kita?”
“No, please, stay.”
Natuwa siya na hindi siya nito gustong isama sa listahan ng hihingan nito ng privacy. “Alam ba ni papa na aalis ka?” mahina niyang tanong.
Pinilipilit niyang huwag umiyak. Si Rodrigo ay kasalukuyang nasa Guam para sa isang business conference. Come to think of it, lately ay hindi na sumasama si Marco sa mga business meeting ng papa niya. Samantalang hawak na nito ang negosyo nila ngayon. Isinasabay ni Marco ang pag-aaral at ang paghawak sa negosyo ni Rodrigo Fuentez. Even the trip to Guam should be with Marco pero nagpa-iwan ito.
“Tulad mo, nabanggit ko sa kanya na aalis ako sa gabi ng ika-twenty sixth birthday ko. But I didn’t left, so I told him it would be anytime.”
Tumango siya. Hindi niya mapigilang mamasa ang mga mata. “Hindi ka na babalik? Bakit biglaan?”
“I need to show myself in there. They are after my parents now. Tingin nila ay niloloko sila ng mama at papa ko na darating ako para pakasalan si Celeste.”
Hindi niya alam ang parteng iyon ng kuwento. “Sinong sila?”
“Iyong mga pumatay sa mga kapatid ko.”
“Kamag-anak sila ni Celeste?”
“Papa ni Celeste.”
She was shocked. “How could you marry that woman then?”
“It’s long story.”
“Bakit hindi sila hinuhuli?”
“Money.” Tuloy lang ito sa pagtutupi ng mga damit. He was buying time to linger, alam niya iyon.
“Pero may pera din kayo!”
He swallowed. “The Anacletos and Madrigals gained loyal friends over the century because they are paying the crowd. But they were killing even the Castilliones friends. We were left with nothing but our money. No one wants to make friends with us because of that. They knew what would happen to them. At ang lahat ng tao sa mundong ito ay takot mamatay at gustong magkapera. Nababayaran ang loyalty.”
“Mayaman na pala sila dahil may pambayad sila sa mga tao para gawin ang mga gusto nila. Bakit hindi pa nila kayo lubayan?”
“Because however much money is that, what they have is still nothing compared to what we have.”
“At iniisip nila na ang mga bagay na mayroon kayo ay dapat na kanila?”
“Exactly.”
“Iyon ba ang totoo?”
He chuckled sarcastically. “I don’t know.”
“You are going home to save your parents?”
“Yes.”
Tinitigan niya ito. “Bakit hindi na lang din kayo magbayad ng taong mananakot man lang sa kanila para lubayan nila kayo?”
“Like what I said, we don’t have loyal friends. Lahat ng babayaran namin ay kaya nilang tapatan o higitan just to gain the loyalty of those people. At ilan na lang kami, sila ay marami pa. We don’t stand a chance for now.”
She swallowed. “Kung baga sa giyera, you are outnumbered.”
“That’s right.” Nangiti ito sa kauna-unahang pagkakataon. “They just plan and decided on what to do over the years. I think this is the most brilliant idea they’d come up with for so long.”
“And ubusin ang lahi ninyo at ipakasal ang natitira sa isang madrigal? Para kapag naging mag-asawa kayo ay hahatiin ang lahat ng mayroon ka para mapunta ang kalahati sa asawa mo?”
Tinitigan siya nito at pinilit tumawa. “You are very bright.”
She was sad. There was no way in hell or in heaven that she would have him. Or he would die. Bakit ganoon? “Mag-iingat ka doon,” sabi niya na lang dito habang tinutulungan itong magtupi. Pinigil niyang pahirin ang luha pero pumatak iyon sa damit.
He lifted her chin. “Do not cry.”
“Ikakasal ka na ba agad?”
“No, not until I’m thirty one. Kailangan ko munang pamahalaan at pag-aralan ang mga negosyo namin. And I need to show myself to them. To meet Celeste and show to people that we became an item before we get married.”
“Liligawan mo siya?”
“Siguro ay iyon ang tawag dun.”
She didn’t stand a chance.
“And you my dear will marry Estefan when you turn twenty four.”
“When I turn twenty four, you are thirty one.”
Tumango ito at binitiwan ang baba niya.
“Can I write you a letter?”
“Surely.”
“Are you going to answer?”
“I’ll try my best.”
Parang mababaliw na sa kakaisip si Victoria. Ayaw niya itong umalis at ayaw niya itong magpakasal kay Celeste. Pero wala siyang magagawa. Kung siya rin ang nasa lugar nito ay gagawin niya ang lahat maisalba lang ang buhay ng mga magulang. Kahit mangahulugan iyon ng panghabang buhay niyang kalungkutan.
“Mami-miss kita.”
Huminto ito sa ginagawa at tinitigan siya.
“Mahal mo ba ako?” Aalis na naman ito. It should be okay to ask these things.
“I’ll always love you.”
“Hindi bilang kapatid, kung hindi bilang asawa.”
Ngumiti ito. “But you are not my wife dear.”
She sighed. “You know what I mean.”
He sighed, too.
“Kung wala si Celeste, mamahalin mo ba ako?”
Hinaplos nito ang pisngi niya. “I love you, nandiyan man o wala si Celeste. And if I have a choice. I would rather have you than her.”
Napangiti siya. Even if it wouldn’t happen, it made her feel better. “I love you, too. Even if I marry Estefan, I will still love you…”
YOU MIGHT ALSO LIKE:
SEND US A MESSAGE @ FB/ILUVPOCKETBOOKS OR [email protected]