Satin Sheets Romance
THE TEMPTRESS
BY NIMFA BECK
Nang lingunin ni Leera si Justin ay itinaas nito ang mukha mula sa pagkakatingin sa binti niya, and she sure wished she wasn’t wearing shorts. Walking shorts it maybe, inilitaw nito ang hindi dapat ilitaw. Hindi lang iyon, she was wearing this small pink shirt na hindi naman umabot sa baywang ang haba, showing smooth white tummy. Dumiretso siya nang lakad papuntang kusina, naiwan ito sa sala.
THE TEMPTRESS
BY NIMFA BECK
Nang lingunin ni Leera si Justin ay itinaas nito ang mukha mula sa pagkakatingin sa binti niya, and she sure wished she wasn’t wearing shorts. Walking shorts it maybe, inilitaw nito ang hindi dapat ilitaw. Hindi lang iyon, she was wearing this small pink shirt na hindi naman umabot sa baywang ang haba, showing smooth white tummy. Dumiretso siya nang lakad papuntang kusina, naiwan ito sa sala.
“May bisita kayo Manang Lucing.”
Maang na napatingin ang matanda, “Aba’y sino?”
“Si Justin.”
“Justin ba kamo… Sarmiento?” puno ng pagtatakang tanong nito.
Tumango siya.
“Aba, ano kaya ang meron?”
“Bakit ho?” Gusto niyang itaas ang mga kilay sa tono ng pananalita ni Manang Lucing.
“Bihira kasing tumutuloy dito ang batang iyan ng walang okasyon. Madalas ay kinakatagpo lamang si Kerwin sa labas. At lalong hindi iyan pupunta dito ng wala si Kerwin. Kaya nga nag-isip ako noong nakaraang buwan kung bakit madalas iyang batang iyan dito.” Nagtataka itong bumalik sa paghahalo ng niluluto.
Hindi niya inisip masyado ang sinabi ni Manang Lucing. Ipinagtimpla niya ng orange juice si justin, at saka siya bumalik sa sala. Ipinatong niya ang tray na may juice at wrapped chicken fajita sa center table. Nakatingin lang si Justin sa kanya.
“Natanggap mo ba iyong pinadala kong cellphone kahapon?”
Muntik niya nang makalimutan, “Yes at isosoli ko sa iyo. I don’t need that.” Kaya hindi siya nakaalis kahapon para bumili ng cellphone, naokupa ng padala nito ang buong isip niya. Nagagalit siya, naiinis, gusto niyang ibato dito ang cellphone.
“Yes, you do. Madali kang makakatawag sa Pilipinas sa pamilya mo. Nakalinya iyan, and I am paying it for you,” mabilis nitong sabi.
That was everything she needed. Nababasa ba nito ang iniisip niya? But she wouldn’t give in on that. “Tempting offer, no, but no thanks. Tinanggap ko na ang limang libo mo kahit hindi bukal sa kalooban ko. I need the money. But no I don’t need a cellphone,” she lied just to finish the conversation.
Huminga ng malalim si Justin, sinundan siya ng tingin habang paupo sa silya sa harap nito. “Be practical Leera. Walang taong hindi kailangan ang mga ibinibigay ko sa iyo. Especially sa sitwasyon mo.”
“Ano ba ang sitwasyon ko?” she asked bluntly. Gusto niya nang sumigaw. Pero wala siya sa sitwasyon para gawin iyon. Ano ba ang iniisip nito sa kanya? Granted na alam nitong mahirap lang siya at nangangailangan. She was sure hindi nito gagawin ang mga ginawa para sa kanya sa kung kani-kanino lang.
“You tell me.”
“At bakit sasabihin ko sa iyo?”
“This is getting nowhere,” he sighed impatiently. Inikot ng tingin ang paligid.
“Correct!” Tinitigan niya rin ito.
“I sent you that cellphone so I could reach you anytime I want to. There, that’s the reason!”
“Why?”
“Bakit kailangan kong magpaliwanag. Can’t you just take that thing and be happy about it?”
“Nagbibiro ka ba?” Inis na inis na talaga siya, hindi lang iyon. She could sense na nanggigigil na rin ang kaharap niya. “Hindi ako tumatanggap ng kung anu-ano galing kung kani-kanino. Kung iyan ang gusto ko, eh di dapat naupo na lang ako sa labas ng coffee shop noon at inilahad ang kamay ko. Baka ikaw pa ang nag-uwi sa akin noong araw na iyon-,” she stopped in mid sentence, pero wala naman siyang idudugtong na sasabihin.
That was so stupid of her to say that. It slipped out of her mouth, from her soul.
“I didn’t mean to say that,” mabilis na bawi niya. Hinintay niyang magtatawa ang kaharap, ang pasubalian ang sinabi niyang iniisip niya.
But instead, he spoke with a bit of regret. “I’m sorry Leera. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko para sa iyo noong araw na iyon. I am working in Chicago at nasa Texas ang bahay ko-,”
“No, no, no. You don’t have to explain. Hindi ko dapat sinabi iyon. Hindi mo ako kargo, wala kang responsibilidad sa akin. I’m sorry, too.”
Tinitigan siya nito, she could feel his heart beat from his chest.
Now she lost all her pride to him.
“Just accept the phone and use it. Gusto kong maging magkaibigan tayo. I promise to take care of you from now on.”
She wanted to say something but decided against it. Ang totoo malaki ang maitutulong sa kanya ng cellphone na iyon. Pero ano ang magiging labas niya? “I don’t need you to take care of me,” tanging naisagot niya. “I can take care of myself.”
“Leera, please, let’s go and dine out and--,”
“No please,” sansala niya sa sasabihin pa nito. “Tulad ng sabi ko sa iyo wala si Kerwin. Nakakahiyang umalis ako ng bahay.”
“Hindi mo siya asawa,” he said with finality.
She sensed something about how he said those words.
“Pero amo ko siya.”
“That’s bullshit! Wala kang amo dito. Alam mo kung ano ang gusto ni Kerwin sa iyo.”
“Tulad din ng gusto mo sa akin?” Again, that was a slip that shouldn’t left her mouth. Muntik niya nang itakip ang kamay sa bibig pero pinigil niya ang sarili.
They stared at each other for a long moment. Nagsukatan ng tingin. Si Justin ang unang nagsalita. “You want me!”
Nabigla siya, gusto niyang pasubalian iyon pero mas gagawin niya lamang katawa-tawa ang mga pangyayari. “Granted, hindi ibig sabihin ay pagbibigyan ko kayo sa gusto ninyo.”
“You don’t want Kerwin!”
Right on the target! “Your point?” She damned well knew what was his point.
“You are a very intelligent woman. Wala akong kailangang ipaliwanang sa iyo. You know where you stand to every man. You can break a home of a married man. That’s how lethal you are.”
If it was a compliment ay maglululundag siya sa tuwa. Pero sinabi nito ang mga iyon na tila napapaitan ito sa sariling dila. Na hindi nito gusto ang nagyayari sa sarili.
But she wanted to know more. How lethal, what was he willing to give? Not monetary, but a part of himself. They wanted each other. He was right, so where do they go from there? “Just explain to me what you want to happen?”
He grinned, sumandal ito sa inuupuan at hindi siya hiniwalayan ng tingin. “All I want right now is that you turn that dead burned cellphone on. We will start from that.”
Right, at ano naman kaya ang sisimulan nila. Kung kinikilig siya o natatakot ay hindi niya alam. “Alright,” she conceded.
Nang tumayo ito ay sinabayan niya, naglalakad na sila papunta sa pinto nang gagapin nito ang kamay niya.
Pakiramdam niya ay may bolta-boltaheng kuryente na gumapang sa buong katawan niya nang magdaop ang mga palad nila. She shivered.
He looked at her, na parang sinasabing ‘see what I mean?’ Pero ngumiti lang ito.
Hawak nito ang kamay niya hanggang makarating sila sa sasakyan nito. Hindi niya naman iyon mahila dahil lalo lamang magiging nakakailang ang sitwasyon nila.
Hinarap siya nito. When his thumb finger traced her cheek ay gusto niya nang himatayin. He leaned to kiss her. Umatras siya.
Hindi ito nagpilit at binitiwan siya. “I’ll be in San Francisco for three days. Bago ako bumalik ng Texas ay dadalawin kitang muli.”
She didn’t answer.
Sumakay ito ng sasakyan. Saan kaya iyon nakaparada dito sa California? He drove the car at naiwan siyang nakatitig sa kawalan.
At sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay niya, naluha siya dahil sa isang lalaki. There was a lot of things she wished for. She wished for acceptance of her past, of her whole, of her as a woman, as a person. And that Justin wouldn’t dare ask about her past.
Maang na napatingin ang matanda, “Aba’y sino?”
“Si Justin.”
“Justin ba kamo… Sarmiento?” puno ng pagtatakang tanong nito.
Tumango siya.
“Aba, ano kaya ang meron?”
“Bakit ho?” Gusto niyang itaas ang mga kilay sa tono ng pananalita ni Manang Lucing.
“Bihira kasing tumutuloy dito ang batang iyan ng walang okasyon. Madalas ay kinakatagpo lamang si Kerwin sa labas. At lalong hindi iyan pupunta dito ng wala si Kerwin. Kaya nga nag-isip ako noong nakaraang buwan kung bakit madalas iyang batang iyan dito.” Nagtataka itong bumalik sa paghahalo ng niluluto.
Hindi niya inisip masyado ang sinabi ni Manang Lucing. Ipinagtimpla niya ng orange juice si justin, at saka siya bumalik sa sala. Ipinatong niya ang tray na may juice at wrapped chicken fajita sa center table. Nakatingin lang si Justin sa kanya.
“Natanggap mo ba iyong pinadala kong cellphone kahapon?”
Muntik niya nang makalimutan, “Yes at isosoli ko sa iyo. I don’t need that.” Kaya hindi siya nakaalis kahapon para bumili ng cellphone, naokupa ng padala nito ang buong isip niya. Nagagalit siya, naiinis, gusto niyang ibato dito ang cellphone.
“Yes, you do. Madali kang makakatawag sa Pilipinas sa pamilya mo. Nakalinya iyan, and I am paying it for you,” mabilis nitong sabi.
That was everything she needed. Nababasa ba nito ang iniisip niya? But she wouldn’t give in on that. “Tempting offer, no, but no thanks. Tinanggap ko na ang limang libo mo kahit hindi bukal sa kalooban ko. I need the money. But no I don’t need a cellphone,” she lied just to finish the conversation.
Huminga ng malalim si Justin, sinundan siya ng tingin habang paupo sa silya sa harap nito. “Be practical Leera. Walang taong hindi kailangan ang mga ibinibigay ko sa iyo. Especially sa sitwasyon mo.”
“Ano ba ang sitwasyon ko?” she asked bluntly. Gusto niya nang sumigaw. Pero wala siya sa sitwasyon para gawin iyon. Ano ba ang iniisip nito sa kanya? Granted na alam nitong mahirap lang siya at nangangailangan. She was sure hindi nito gagawin ang mga ginawa para sa kanya sa kung kani-kanino lang.
“You tell me.”
“At bakit sasabihin ko sa iyo?”
“This is getting nowhere,” he sighed impatiently. Inikot ng tingin ang paligid.
“Correct!” Tinitigan niya rin ito.
“I sent you that cellphone so I could reach you anytime I want to. There, that’s the reason!”
“Why?”
“Bakit kailangan kong magpaliwanag. Can’t you just take that thing and be happy about it?”
“Nagbibiro ka ba?” Inis na inis na talaga siya, hindi lang iyon. She could sense na nanggigigil na rin ang kaharap niya. “Hindi ako tumatanggap ng kung anu-ano galing kung kani-kanino. Kung iyan ang gusto ko, eh di dapat naupo na lang ako sa labas ng coffee shop noon at inilahad ang kamay ko. Baka ikaw pa ang nag-uwi sa akin noong araw na iyon-,” she stopped in mid sentence, pero wala naman siyang idudugtong na sasabihin.
That was so stupid of her to say that. It slipped out of her mouth, from her soul.
“I didn’t mean to say that,” mabilis na bawi niya. Hinintay niyang magtatawa ang kaharap, ang pasubalian ang sinabi niyang iniisip niya.
But instead, he spoke with a bit of regret. “I’m sorry Leera. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko para sa iyo noong araw na iyon. I am working in Chicago at nasa Texas ang bahay ko-,”
“No, no, no. You don’t have to explain. Hindi ko dapat sinabi iyon. Hindi mo ako kargo, wala kang responsibilidad sa akin. I’m sorry, too.”
Tinitigan siya nito, she could feel his heart beat from his chest.
Now she lost all her pride to him.
“Just accept the phone and use it. Gusto kong maging magkaibigan tayo. I promise to take care of you from now on.”
She wanted to say something but decided against it. Ang totoo malaki ang maitutulong sa kanya ng cellphone na iyon. Pero ano ang magiging labas niya? “I don’t need you to take care of me,” tanging naisagot niya. “I can take care of myself.”
“Leera, please, let’s go and dine out and--,”
“No please,” sansala niya sa sasabihin pa nito. “Tulad ng sabi ko sa iyo wala si Kerwin. Nakakahiyang umalis ako ng bahay.”
“Hindi mo siya asawa,” he said with finality.
She sensed something about how he said those words.
“Pero amo ko siya.”
“That’s bullshit! Wala kang amo dito. Alam mo kung ano ang gusto ni Kerwin sa iyo.”
“Tulad din ng gusto mo sa akin?” Again, that was a slip that shouldn’t left her mouth. Muntik niya nang itakip ang kamay sa bibig pero pinigil niya ang sarili.
They stared at each other for a long moment. Nagsukatan ng tingin. Si Justin ang unang nagsalita. “You want me!”
Nabigla siya, gusto niyang pasubalian iyon pero mas gagawin niya lamang katawa-tawa ang mga pangyayari. “Granted, hindi ibig sabihin ay pagbibigyan ko kayo sa gusto ninyo.”
“You don’t want Kerwin!”
Right on the target! “Your point?” She damned well knew what was his point.
“You are a very intelligent woman. Wala akong kailangang ipaliwanang sa iyo. You know where you stand to every man. You can break a home of a married man. That’s how lethal you are.”
If it was a compliment ay maglululundag siya sa tuwa. Pero sinabi nito ang mga iyon na tila napapaitan ito sa sariling dila. Na hindi nito gusto ang nagyayari sa sarili.
But she wanted to know more. How lethal, what was he willing to give? Not monetary, but a part of himself. They wanted each other. He was right, so where do they go from there? “Just explain to me what you want to happen?”
He grinned, sumandal ito sa inuupuan at hindi siya hiniwalayan ng tingin. “All I want right now is that you turn that dead burned cellphone on. We will start from that.”
Right, at ano naman kaya ang sisimulan nila. Kung kinikilig siya o natatakot ay hindi niya alam. “Alright,” she conceded.
Nang tumayo ito ay sinabayan niya, naglalakad na sila papunta sa pinto nang gagapin nito ang kamay niya.
Pakiramdam niya ay may bolta-boltaheng kuryente na gumapang sa buong katawan niya nang magdaop ang mga palad nila. She shivered.
He looked at her, na parang sinasabing ‘see what I mean?’ Pero ngumiti lang ito.
Hawak nito ang kamay niya hanggang makarating sila sa sasakyan nito. Hindi niya naman iyon mahila dahil lalo lamang magiging nakakailang ang sitwasyon nila.
Hinarap siya nito. When his thumb finger traced her cheek ay gusto niya nang himatayin. He leaned to kiss her. Umatras siya.
Hindi ito nagpilit at binitiwan siya. “I’ll be in San Francisco for three days. Bago ako bumalik ng Texas ay dadalawin kitang muli.”
She didn’t answer.
Sumakay ito ng sasakyan. Saan kaya iyon nakaparada dito sa California? He drove the car at naiwan siyang nakatitig sa kawalan.
At sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay niya, naluha siya dahil sa isang lalaki. There was a lot of things she wished for. She wished for acceptance of her past, of her whole, of her as a woman, as a person. And that Justin wouldn’t dare ask about her past.